Marksizm’in toplumun geleneksel ahlak standartlarına oldukça sert bir savaş açtığını açıktır. Peki felsefi açıdan bu bir sorun teşkil eder mi? Elbette etmez, çünkü ahlaki ilkeler oluşturmada bir sınır yoktur. Zaten ego doğası gereği sınır tanımazdır. Öyle ki “ahlak” egoizme terk edilirse ortaya çıkacak olası absürt sonuçlara “marksist teori” güzel bir örnektir.  

Bu bağlamda iki türlü işgalden söz edilebilir: fiziksel ve zihinsel işgal. Peki hangisi daha önemlidir? Bu sorunun cevabı açıktır, ancak biz yine de sözü Aliya İzzetbegoviç’e bırakalım: “Savaş, ölünce değil düşmana benzeyince kaybedilir.” O halde işgalin mahiyeti artık toprakta değil zihinlerde açığa çıkmaktadır. Öyle ki; zihinleri işgal edebilirseniz, sınırları hükümsüz kılarsınız.

Herkes belli bir konu üzerinde zihinsel bir çaba gösterebilir ve sonuçta akli bir yargıya varabilir. Örneğin, “eleştirel düşünce” (critical thinking) kavramını sıklıkla duyarız.